-
1 πυρ-καϊά
πυρ-καϊά, ἡ, ep. u. ion. πυρκαϊή, bei Eur. auch dreisylbig πυρκαιά, eine Stelle, wo Feuer angezündet ist, wie πυρά; bes. Scheiterhaufen, zum Verbrennen der Leichen, νεκροὺς πυρκαϊῆς ἐπενήνεον, Il. 7, 428. 23, 258 u. öfter; ἑπτὰ πυρκαϊὰς νεκρῶν, Eur. Suppl. 1206; folgde Dichter, wie Add. 5 (VII, 305); Bass. 9 (VII, 386); u. in späterer Prosa, wie Luc. merc. cond. 18; πυρκαϊὰ μεγάλη ἐξανίσταται, Tox. 61; das angezündete Feuer, die Feuersbrunst, Her. 2, 66. – Bei Lys. 7, 24, ἐπίστασϑε γὰρ ἐν τῷ πεδίῳ πολλὰς μορίας οὔσας καὶ πυρκαϊὰς ἐν τοῖς ἄλλοις τοῖς ἐμοῖς χωρίοις, wird erklärt: aus abgebrannten Stämmen wild wieder ausschlagende Oelbäume. – [Das erste α, der Analogie nach lang, s. Lob. Phryn. 523, findet sich nur kurz gebraucht, wie es auch nicht anders in den Hexameter ging.]
-
2 ἐπι-νηνέω
ἐπι-νηνέω, = ἐπινέω 2, νεκροὺς πυρκαϊῆς ἐπενήνεον, sie häuften die Leichen auf den Scheiterhaufen, Il. 7, 428. 431; womit überhäufen, beladen, ἅμαξαν φρυγάνων Her. 4, 62, v. l. für ἐπινέω.
-
3 ἐπινηνέω
ἐπι-νηνέω, νεκροὺς πυρκαϊῆς ἐπενήνεον, sie häuften die Leichen auf den Scheiterhaufen; womit überhäufen, beladen
См. также в других словарях:
επινηνέω — ἐπινηνέω (Α) συσσωρεύω («οἱ δὲ σιωπῇ νεκροὺς πυρκαϊῆς ἐπενήνεον», Ομ. Ιλ.). [ΕΤΥΜΟΛ. < επί + νηνέω «συσσωρεύω». Πρόκειται μάλλον για παρεφθαρμένο τ. τού νηέω, παράλλ. αρχαιότερο τ. τού νέω (II) «συσσωρεύω»] … Dictionary of Greek